دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ دارد که چو سرو پایبند است و چو لاله…

کسی که حُسن و خَطِ دوست در نظر دارد محقق است که او حاصلِ بصر دارد چو…

درختِ دوستی بنشان که کامِ دل به بار آرد نهالِ دشمنی بَرکَن که رنج بی‌شمار آرد چو…

همایِ اوجِ سعادت به دامِ ما افتد اگر تو را گذری بر مُقام ما افتد حباب وار…

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد که تاب من به جهان طره فلانی داد…

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد صبر و آرام تواند به من مسکین…

عکسِ رویِ تو چو در آینهٔ جام افتاد عارف از خندهٔ مِی در طمعِ خام افتاد حُسن…

پیرانه سَرَم عشقِ جوانی به سر افتاد وان راز که در دل بِنَهفتم به درافتاد از راهِ…

دیر است که دلدار پیامی نفرستاد ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد صد نامه فرستادم و آن شاهِ…

خسروا گویِ فلک در خَمِ چوگان تو باد ساحتِ کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد زلفِ…

حُسن تو همیشه در فزون باد رویت همه ساله لاله گون باد اندر سرِ ما خیالِ عشقت…

تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد وجود نازکت آزردهٔ گزند مباد سلامتِ همه آفاق در سلامتِ توست…